Rekaviður hættur að berast að ströndum Íslands
14.október 2007
Rekaviður, sem biskupar fyrr á öldum töldu grundvöll Íslandsbyggðar, er mikið til hættur að berast að ströndum landsins.
Svo mikilvægur þótti rekaviður í skóglausu landi fyrr á öldum að í biskupsannál frá 1680 segir að ef rekans nyti ekki við þá "væri úti um byggð vora". 725 jarðir allt í kringum landið höfðu hlunnindi af reka, að mati Lúðvíks Kristjánssonar í ritinu Íslenskir sjávarhættir. Stærstu drumbarnir nýttust í húsbyggingar og voru sagaðir niður í smíðavið, minni spýtur fóru í girðingarstaura og restin fór í eldivið. Norskur skógfræðingur sýndi fram á það fyrir tuttugu árum að rekaviðurinn sem berst til Íslands sé að mestu lerki úr skógum Síberíu. Jörðin Miðfjörður við Bakkaflóa á stóra rekafjöru og þar eru gluggarnir í nýja íbúðarhúsinu, sem Marinó Oddsson er að byggja, úr rekavið.
Horfa á viðtal við Marinó Oddson úr fréttatíma Stöðvar 2
Hann á enn ágætis borðvið úr reka. Marinó segir að stórir drumbar séu mikið til hættir að berast. Nú komi í mesta lagi ein og ein spýta. Hann segir að fara þurfi aftur til hafísáranna fyrir 1970 til að finna dæmi um góð rekaár en síðustu tíu til fimmtán ár hafi að mestu tekið fyrir rekann.Sú skýring sem talin er nærtækust er að Rússa passir nú betur upp á timbrið sitt og sleppi því ekki lengur úr Síberíufljótunum út í Íshafið.
Hlunnindaráðunautur bændasamtakanna, Árni Snæbjörnsson, er ekki viss um þessa skýringu og bendir á að fyrr á öldum hafi oft komið tímabil rekleysis. Menn telji að rekinn sé mestur þegar saman fari ákveðin staða ísrandar við Austur-Grænland og langvarandi norðaustanátt. Þessi skilyrði í hafinu kunni að hafa breyst.
Fyrir nútíma samfélag skiptir rekinn hins vegar minna máli en áður. Timbur þyki ekki jafn dýrt nú og fyrrum.