Ölver
31.12.2007
ja hérna, þessari músarækt var ég búinn að gleyma. Þegar ég las pistilinn hans Helga, þá rifjaðist þetta nú fljótt upp og mun ég nú, til þess eins að skaprauna einstæðum mæðrum á Þórshöfn, ja hérna, þessari músarækt var ég búinn að gleyma. Þegar ég las pistilinn hans Helga, þá rifjaðist þetta nú fljótt upp og mun ég nú, til þess eins að skaprauna einstæðum mæðrum á Þórshöfn, fara ítarlega og með mörgum orðum um upphaf þessar tímamótaræktunar sem ekki var svo mikið sem minnst á í Langnesingasögu þegar þær ágætu bækur voru skrifaðar.
Þetta hófst á Trésmíðaverkstæði KL sáluga. Eigandi þessara tveggja músa var Guðmundur Gestur Þórisson, oftast kallaður Casanova vegna þeirrar miklu kvenhylli sem sá afbragðsmaður naut á sínum ungdómsárum. Hann fullyrti glottandi að bústofninn væru 2 karlkyns mýs og taldi Gvendur að þetta yrði ósköp þægilegt við að eiga.
Við roguðumst með búrið heim til Togga, þar sem það var sett inn í enda á bílskúrnum hans Kjartans heitins og var það leyft með nokkrum semingi af hans hálfu. Toggi marg sagði pabba sínum að þetta yrði ekki neitt neitt, enda afar lítið búr og einungis tveir karlar í því. Nú líða nokkar vikur og ég vakna við það að það er verið að berja á gluggann hjá mér og fyrir utan stendur Toggi, með augu jafnstór og undirskálar, og hrópar "annar karlinn er búinn að eignast 16 unga"! '
Eg átti erfitt með að trúa þessu enda hafði ég numið dýra og náttúrufræðar í Grunnskólanum á Þórshöfn og þar var aldrei minnst á að karlkyns mýs gætu eignast unga og þetta gerðist löngu áður en farið var að gera kynskiptiaðgerðir, þannig að þetta var harla ólíklegt. En viti menn, undir öðrum "karlinum" lágu 16 iðandi blindir,hárlausir og bleikir músaungar. Þótti þetta miklum tíðindum sæta og spurðist fljótt út í þorpinu og ekki leið á löngu þar til búrið góða var orðið alltof lítið og var hafist handa við að smíða nýtt búr og svo annað og svo eitt til viðbótar. Nokkrum vikum síðar, þegar Kjartan heitinn frændi minn kom einhverju sinni í bílskúrinn sinn þá var honum allt annað en skemmt. 'Attum við félagarnir þá 116 hvítar mýs í glerbúrum (fyrir utan þær sem voru utan við búrin)sem dreifð voru um allan bílskúrinn sem voru orðnar svo grimmar að ekki var nokkur leið að snerta þær og slógust skrækjandi nótt sem nýtan dag og var farið að bera talsvert á fötluðum einstaklingum í hjörðinni, þe vantaði skott, eyru,og lappir. Þó voru kostir fólgnir í þessari fötlun, því af henni leiddi að mögulegt var að þekkja einstaklinga úr hjörðinni. Fullyrti Toggi að hann þekkti ávallt eina kvenkyns mús sem hann kallaði Kobbu. Telja kunnugir að Elfa systir Togga hafi verið höfundurinn að þessu nafni. Hafði Toggi meira dálæti á þessari mús en öðrum í hjörðinni. Þegar þarna var komið við sögu, taldi Kjartan heitinn að nú værum við ekki lengur velkomnir með mýsnar í hans húsum og vildi þær út ekki seinna en strax. Við fórum því að reyna að gefa óargadýrin frá okkur, Dóri Stebba tók nokkar, einhverjar fóru í Syðra-'Aland og enn fleiri í gamla hrúta kofann hans Agnars Vilhjálmssonar frá Hrollaugsstöðum sem lánaði okkur kofann fyrir hálft orð. Ekki gafst vel að hafa mýsnar þarna í kofanum, mikill umgangur var bæði af haga músum og strákum sem vildu sífellt vera að skoða og hrekkja mýsnar og ákváðum við þá að bregða búi og lóga bústofninum.
Nú var úr vöndu að ráða, enda við ekki vanir slátrarar. Eftir nokkur fundahöld var ákveðið að fara að vök á Hafnarlæknum rétt fyrir neðan húsið hans Kjartans heitins og fengin hafði verið að "láni" forláta öxi hjá Stebba Óskars og var nú hafist handa við að slátra. Slátrunin fór þannig fram að ég stóð í læknum með öxina í hendinni og Toggi stóð á móti mér Stór steinn var á milli okkar. Kassi fullur af músum var við hlið Togga, og sótti hann eina og eina mús í kassann og leiddi til slátrunar þe hélt í skottið á músinni og reyndi að láta hana vera sem minnst á hreyfingu meðan ég mundaði öxina og reiddi til höggs. Hausinn af. Með þessari aðferð lóguðum við sjálfsagt milli 50-60 músum á skömmum tíma og hefðum sjálfsagt klárað verkið ef Kjartan heitinn hefði ekki komið að okkur og spurði hvern andskotann við værum að gera, hrifsaði öxina af mér og rauk með hana burtu og lokaði þar með sláturhúsinu. Þegar við litum yfir vígvöllinn þá var hann frekar óhuggulegur, mikið blóð í snjónum og vökin orðinn alveg full af hauslausum hvítum músahræjum. Þegar þarna var komið við sögu vorum við Toggi orðnir vissir um að þetta hefði verið misráð og aðrar aðferðir hefðu verið heppilegri til að lóga músunum. Eru mér enn í fersku minni skerandi skrækirnir sem mýsnar gáfu frá sér rétt fyrir andlátið og einnig er svipurinn á Togga afar minnisstæður. Tel ég að svipur þessi hafi verið líkur svipnum á gyðingunum sem voru látnir draga gulltennurnar úr samlöndum sínum í útrýmingarbúðum Nasista fyrir auka súpuskammt.
Jæja nú ættu allar einstæðar mæður að vera orðnar vitlausar úr leiðindum og hef ég þessi orð ekki fleiri.
Gleðilegt ár, kæru Þórshafnarbúar nær og fjær.
Kveðja
Ölver
Þetta hófst á Trésmíðaverkstæði KL sáluga. Eigandi þessara tveggja músa var Guðmundur Gestur Þórisson, oftast kallaður Casanova vegna þeirrar miklu kvenhylli sem sá afbragðsmaður naut á sínum ungdómsárum. Hann fullyrti glottandi að bústofninn væru 2 karlkyns mýs og taldi Gvendur að þetta yrði ósköp þægilegt við að eiga.
Við roguðumst með búrið heim til Togga, þar sem það var sett inn í enda á bílskúrnum hans Kjartans heitins og var það leyft með nokkrum semingi af hans hálfu. Toggi marg sagði pabba sínum að þetta yrði ekki neitt neitt, enda afar lítið búr og einungis tveir karlar í því. Nú líða nokkar vikur og ég vakna við það að það er verið að berja á gluggann hjá mér og fyrir utan stendur Toggi, með augu jafnstór og undirskálar, og hrópar "annar karlinn er búinn að eignast 16 unga"! '
Eg átti erfitt með að trúa þessu enda hafði ég numið dýra og náttúrufræðar í Grunnskólanum á Þórshöfn og þar var aldrei minnst á að karlkyns mýs gætu eignast unga og þetta gerðist löngu áður en farið var að gera kynskiptiaðgerðir, þannig að þetta var harla ólíklegt. En viti menn, undir öðrum "karlinum" lágu 16 iðandi blindir,hárlausir og bleikir músaungar. Þótti þetta miklum tíðindum sæta og spurðist fljótt út í þorpinu og ekki leið á löngu þar til búrið góða var orðið alltof lítið og var hafist handa við að smíða nýtt búr og svo annað og svo eitt til viðbótar. Nokkrum vikum síðar, þegar Kjartan heitinn frændi minn kom einhverju sinni í bílskúrinn sinn þá var honum allt annað en skemmt. 'Attum við félagarnir þá 116 hvítar mýs í glerbúrum (fyrir utan þær sem voru utan við búrin)sem dreifð voru um allan bílskúrinn sem voru orðnar svo grimmar að ekki var nokkur leið að snerta þær og slógust skrækjandi nótt sem nýtan dag og var farið að bera talsvert á fötluðum einstaklingum í hjörðinni, þe vantaði skott, eyru,og lappir. Þó voru kostir fólgnir í þessari fötlun, því af henni leiddi að mögulegt var að þekkja einstaklinga úr hjörðinni. Fullyrti Toggi að hann þekkti ávallt eina kvenkyns mús sem hann kallaði Kobbu. Telja kunnugir að Elfa systir Togga hafi verið höfundurinn að þessu nafni. Hafði Toggi meira dálæti á þessari mús en öðrum í hjörðinni. Þegar þarna var komið við sögu, taldi Kjartan heitinn að nú værum við ekki lengur velkomnir með mýsnar í hans húsum og vildi þær út ekki seinna en strax. Við fórum því að reyna að gefa óargadýrin frá okkur, Dóri Stebba tók nokkar, einhverjar fóru í Syðra-'Aland og enn fleiri í gamla hrúta kofann hans Agnars Vilhjálmssonar frá Hrollaugsstöðum sem lánaði okkur kofann fyrir hálft orð. Ekki gafst vel að hafa mýsnar þarna í kofanum, mikill umgangur var bæði af haga músum og strákum sem vildu sífellt vera að skoða og hrekkja mýsnar og ákváðum við þá að bregða búi og lóga bústofninum.
Nú var úr vöndu að ráða, enda við ekki vanir slátrarar. Eftir nokkur fundahöld var ákveðið að fara að vök á Hafnarlæknum rétt fyrir neðan húsið hans Kjartans heitins og fengin hafði verið að "láni" forláta öxi hjá Stebba Óskars og var nú hafist handa við að slátra. Slátrunin fór þannig fram að ég stóð í læknum með öxina í hendinni og Toggi stóð á móti mér Stór steinn var á milli okkar. Kassi fullur af músum var við hlið Togga, og sótti hann eina og eina mús í kassann og leiddi til slátrunar þe hélt í skottið á músinni og reyndi að láta hana vera sem minnst á hreyfingu meðan ég mundaði öxina og reiddi til höggs. Hausinn af. Með þessari aðferð lóguðum við sjálfsagt milli 50-60 músum á skömmum tíma og hefðum sjálfsagt klárað verkið ef Kjartan heitinn hefði ekki komið að okkur og spurði hvern andskotann við værum að gera, hrifsaði öxina af mér og rauk með hana burtu og lokaði þar með sláturhúsinu. Þegar við litum yfir vígvöllinn þá var hann frekar óhuggulegur, mikið blóð í snjónum og vökin orðinn alveg full af hauslausum hvítum músahræjum. Þegar þarna var komið við sögu vorum við Toggi orðnir vissir um að þetta hefði verið misráð og aðrar aðferðir hefðu verið heppilegri til að lóga músunum. Eru mér enn í fersku minni skerandi skrækirnir sem mýsnar gáfu frá sér rétt fyrir andlátið og einnig er svipurinn á Togga afar minnisstæður. Tel ég að svipur þessi hafi verið líkur svipnum á gyðingunum sem voru látnir draga gulltennurnar úr samlöndum sínum í útrýmingarbúðum Nasista fyrir auka súpuskammt.
Jæja nú ættu allar einstæðar mæður að vera orðnar vitlausar úr leiðindum og hef ég þessi orð ekki fleiri.
Gleðilegt ár, kæru Þórshafnarbúar nær og fjær.
Kveðja
Ölver